هنگامی که من از مراسم تشییع جنازه شهدا اخراج شدم/من از تاریخ شهدا ممنوع شدم

فاطمه یگان: بهبود فاطمه ، اخبار و عکاسان مستند اجتماعی و اولین برنده ایرانی جایزه عکس جهانی مطبوعات در سال 2 ، این یکی از معدود زنانی بود که در طول جنگ 6 روزه در تهران لحظاتی را ثبت کرد. او بارها و بارها از اوضاع پس از جنگ جنگ ایران -عراق و خانواده های مفقود شده عکاسی کرد ، همچنین سعی کرد درد جدیدی را روایت کند.

بهبودی از اولین روزهای جنگ به خانه محمد مهدی تهرانچی رفت و سپس به پیچ ها و گیشا رفت.

در مراسم تشییع جنازه مردگان در پاراسو زهرا ، چارچوبی را ثبت کرد که در شبکه های اجتماعی اداره می شد. تصویری از سه دختر این که آنها روی مقبره عمه خود نشسته بودند و گریه می کردندبشر قاب که نه تنها عزاداری ، بلکه عمق درد یک ملت بود.

عکاسی مستند ابزاری برای روایت غیرقانونی و صادقانه از زندگی بشر در مکانهای مهم تاریخی است. به این معنا ، عکاس مستند ، که به اهمیت ضبط فیلم بحران و جنگ ها اشاره دارد ، تأکید می کند: “عکاس مستند صمیمانه آنچه را که در زندگی انسان اتفاق می افتد ثبت می کند. او نه تنها شاهد بلکه راوی تاریخ است. یکی از وظایف اصلی وی اطلاع رسانی است.” عکسی که می تواند آگاهی عمومی را افزایش دهد حتی می تواند منجر به تحولات اجتماعی شود. “

او اصرار دارد که عکاسی مستند به دلیل روایت مستقیم و بدون واسطه تأثیر عمیقی بر جامعه دارد و در لحظه های بحرانی ، او نقش اساسی را ایفا می کند: “در بحران به عنوان سیل و زمین لرزه ، این عکس ها بود که به مردم آگاه می شد و به همدلی و کمک کمک می کرد. اما در طول جنگ ، داستان متفاوت است.” در ابتدا ، عکاسان خبری می آیند ، اما این عکاسان مستند هستند که عمق این رویداد را روایت می کنند. “

بهبودی معتقد است جنبه عکاس مستند باید فراتر از سطح وقایع باشد“عکاس مستند ضبط می کند که وی کشته شده است ، آنچه زندگی می کند ، چگونه جنگ را تحت تأثیر قرار داده است. این نظر عمیق است و نباید با خبرهای ساده اشتباه گرفته شود. عکس مستند تاریخ استفاده ندارد. زیرا ظاهر آن ماندگار است.”

چالش ها و محدودیت ها: روایت های غیرقانونی

با وجود اهمیت این زمینه ، محدودیت ها گاهی اجازه نمی دهند که روایت شکل بگیرد. “در طول جنگ شش روزه ، من برای عکاسی از مراسم تشییع جنازه شهدا به گالزار رفتم. اما در روز دوم آنها بدون هیچ توضیحی من را ممنوع کردند. در حالی که سعی در ضبط واقعیت دارند. اما عکاسی مستند گاهی قربانی سلیقه ها است.”

او اضافه می کند که عدم حمایت ساختاری از عکاسی مستند مانع از ادامه بسیاری از پروژه های بلند مدت شده است“ما حتی در هفته اول جنگ گذشته نتوانستیم دوربین را بدست آوریم. لحظاتی که هرگز تکرار نشده اند از بین نمی روند” زیرا هیچ پشتیبانی مستقیم وجود ندارد. “

من از یک رویا پشیمان می شوم ، به صدای مردم امیدوارم

بهبودی ، که مجموعه های بسیاری از قبیل “مادران در انتظار” ، “سفر به سرزمین مقدس” و “این شهر قهرمانان” را دارد ، از توبه درونی صحبت می کند: “وقتی در دفاع مقدس کار کردم ، همیشه می خواستم بروم و از من عکاسی کنم.” در جنگ 6 روزه ، گرچه من احساس شهید و غم و اندوه را بازی کردم ، اما نتوانستم آنطور که باید کار کنم. “

با این حال ، او هنوز امیدوار است پروژه هایی را در مورد شهدای اخیر پیدا کند: “من در مجموعه ای از پرتره های زن و مرد که در جنگ اخیر به شهادت رسیده اند کار می کنم. من می خواهم فراتر از جنسیت باشم ، صدای مردم.”

دوئل امام حسین ؛ سند زنده فرهنگ Chiíta

بازیابی ، که پروژه “عزاداری برای حسین” را نیز به اتمام رسانده است ، در مورد اهمیت ثبت نام آیین های مذهبی می گوید: “امام حسین (ع) محدودیت بین حق و غلط است. فرهنگ غم و اندوه ما متنوع و غنی است ، و باید همانطور که هست به جهانیان نشان داده شود ، نه تصویری که توسط رسانه های خارجی ساخته شده است.”

او معتقد است عکاسی مستند این آیین ها ثبت تاریخ زنده است: “هر سال در اشورا ، برخی از عکس های روز کافی نیست. یکی که چندین سال را می گذراند کار ماندگار انجام می دهد. آنچه در پشت آن فکر و مطالعه است.”

در پایان ، بازیابی فاطمه ، که نگران آینده این حرفه است ، به عدم حمایت کافی اشاره می کند: “عکاسی مستند در ایران جوان است و به پشتیبانی ، آموزش و جنبه عمیق نیاز دارد.” اگر این شرایط برآورده نشود ، بسیاری از دوربین ها خاموش خواهند ماند و تاریخ بدون یک سند ویدیویی روایت می شود. “

5959