اعتماد به “ژاک و تسلیم” ، به زبانی که حضرت را به وحشت تغییر می دهد ، شخصیت هایی را به صحنه می برد که تسلیم دستورات پوچ و قوانین غیر منطقی مانند عروسک های کوکی می شوند. ژاک ، که مقاومت وی در برابر خانواده و جامعه به تدریج به تصویب رسیده است ، به افرادی که هویت خود را به معنای “امنیت کاذب اطاعت” در برابر شستشوی ذهنی توتالیتر فدا می کنند ، یادآوری می کند. این نمایش با گفتگوی غیر منطقی و موقعیت های آبزی پروری ادای احترام به فردی است که در چنگال قوانین وضع شده خرد شده است.
اما چرا امروز؟ و چرا در خانه هنرمندان؟ پاسخ این است که این روزها در خیابان های تهران جستجو کنیم ، جایی که جوانان ، مانند بازیگران کار ، با چشمان خود به آینده نگاه می کنند که گویی در جنگ چرخه اجبار هستند. تیم بهمن موتردیان ، به همراه شیرین کاظمیان ، مجری کار در کارگاه سکوت بازیگری هنگام انتخاب جوانترین نسل برای ایفای نقش ، به طور هوشمندانه بین متن دهه های گذشته در اروپا و التهاب فعلی فعلی از ایران آورده شده است. بشر صحنه هایی که در آن شخصیت ها به زبان “ارسال” باز می شوند ، بیننده را به شعارهایی یادآوری می کنند که این روزها در خارج از هر بیابان و یک شبکه اجتماعی گله می کنند: تسلیم فیلتر ، تسلیم تحریم ها و اقتصاد و غیره. مدیریت خانه هنرمندان و مخاطبان این هنر ، که برخلاف نام آن است ، در رابطه با وضعیت فرهنگی این روز طنز قابل توجهی ایجاد می کند!
برنامه اعتماد اما تنها انتقاد نیست. این یک عمل نمادین است. جایی که ژاک بالاخره با رابرت ازدواج می کند ، بدون اینکه بداند چرا یا چگونه تمثیل یک هنجار غیرمعمول است که بدون منطق دوخته می شود. اینها نکاتی است که ادبیات آبزی یونسکو با واقعیت جامعه ایرانی همپوشانی دارد: پذیرش ریاضت اقتصادی ، نه از انتخاب بلکه با یک عادت تلخ بقا.
در زمینه این عملکرد ، نقش جوانان از همیشه جسورانه تر است. بازیگرانی که شاید تجربه نسلی را داشته باشند که مجبور به خرد شدن بین آرزوهای خود و دیوارهای بلند شوند. حرکات درام اغراق آمیز ، صداهای آنها پر از مردم و سکوت های مهم آنها ، گویی که به زبان هنر گریه می کنند: “ما تسلیم نخواهیم شد ، حتی اگر مجبور شویم وانمود کنیم.”
آیا این راهنما است؟ شاید نه اما او به عنوان آینه ای در برابر تماشاگر می ایستد و یک سؤال تلخ را فریاد می زند: “ژاک درون ما کیست؟ و چه مدت می خواهد این نمایش را تحمیل کند؟ در زمانی که هر شب پایتخت می تواند صحنه ای از آبزی باشد تراژدی ، این اثر جسورانه نه تنها یک روایت هنری بلکه یک اقدام اجتماعی است.
۵۷۵۷
