در مورد قانون مذکور با فرض اینکه تدوین کنندگان آن از نظر فقهی دقت لازم را به عمل آورده اند و بر اساس قاعده «التعزیر للعمل المحرم» باشد، به نظر اینجانب با توجه به موارد زیر. روايت و توضيح امام علي (ع) قابل اجرا نيست.
غياث بن ابراهيم به اقتدار اباعبدالله، به ولايت پدرش، نزد على – عليه السلام – كه فرمود: من در سرزمين دشمن عذاب نمى كنم تا او برود. از ترس اینکه تب او را بگیرد و به دشمن بپیوندد (وسائل، 18: 318).
حضرت می فرماید؛ من هادی را به هیچکس در سرزمین دشمن نخواهم داد تا زمانی که از آن سرزمین خارج شود. زیرا می ترسم در اثر جریحه دار شدن حسادت به دشمن بپیوندد.
سیادها مرقات خویی
استادم مرحوم آیت‌الله قبله‌ای خویی می‌گفتند: امروزه با سرعت زیاد تبادل اطلاعات، اگر محدودیت‌هایی در پایتخت ایران اعمال می‌شود و این خبر در دنیا پخش می‌شود و موجب ذلت اسلام می‌شود. ، نباید اجرا شود.
علاوه بر آنچه گفته شد، اگر قانونی از مقبولیت عمومی برخوردار نباشد و مورد نقض اکثریت باشد و حتی مشکوک به تضییع حقوق اساسی مردم باشد و راه دیگری جز مداخله نیروی انتظامی برای اجرای آن وجود نداشته باشد. از دو جهت مورد انتقاد قرار گیرد:
اولاً خلاف نظم عمومی است در حالی که فلسفه قانونگذاری ایجاد نظم عمومی و تأمین حکمرانی خوب است و ثانیا قبح نقض قانون از بین می رود. بنابراین، دولت این حق را دارد که قانون مذکور را اجرا نکند.
منبع: کانال دکتر شهیندخت ملاوردی
دانشیار گروه حقوق اسلامی و خصوصی دانشگاه تهران
216216
