ناگهان چه زود دیر می شود! ضرورت تدابیر عاجل وزیر ارشاد دولت چهاردهم برای حل بحران بیکاری در سینما

با این حال، در روزهای اخیر و در پی انتصاب عباس صالحی به عنوان وزیر جدید «وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی»من دیگر نمی خواستم مقاله جدیدی بنویسم زیرا احساس می کردم در همان نامه قبلی به نکات اصلی اشاره کرده ام. به خصوص که نقد و تفسیر حرفه اصلی من نیست.

اما با تحولات اخیر در راستای امور فرهنگی و هنری کشور و با انتصاب فردی شایسته به سمت این وزارتخانه تا حدودی احساس آرامش می کنیم. با انتخاب آقای صالحی به عنوان وزیر ارشاد متوجه شدم که تغییرات مثبتی در حال رخ دادن است. این امیدها مرا بر آن داشت تا دوباره قلم به دست بگیرم و این بار برای ترسیم فضای کلی سینما و مقابله با مشکلات و معضلات آن به نوشتن یادداشت هایم ادامه دهم. از سختی ها و کمبودهای جدی سینما در این دوران می نویسم. من می توانم به بهترین شکل ممکن از دردها و کمبودها بگویم و شاید بتوانم تصویر واقعی تری از وضعیت هنر و اهالی سینما ارائه دهم.

تصمیم دارم هر از چند گاهی بسته به شرایط سینما این خاطرات منتشر شود. قصد من از این یادداشت ها و یادداشت ها صرفاً عیب یابی و شکایت نیست، بلکه سعی می کنم واقعیت ها و مشکلات آشکاری را که فیلمسازان با آن مواجه هستند بیان کنم. به این ترتیب، اگر نویسنده راه حلی ارائه کند، آن را نیز ارائه خواهم کرد. امیدوارم این صدا به گوش مسئولین برسد و اقدام عاجل و موثر انجام دهند. قبل از اینکه ناگهان خیلی زود و خیلی دیر شود و فرصتی باقی نمانده بود.

در این یادداشت ها قصد دارم از وضعیت اسفناک سینما بگویم. از سینمایی که بیمار است و شاد نیست و این صنعت فرهنگ و هنر نیازمند توجه فوری و اقدامات جدی است. بحران بیکاری در سینما به یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها تبدیل شده است و بسیاری از سینماگران، از کارگردانان و نویسندگان گرفته تا بازیگران و دیگر هنرمندان در شرایط سختی قرار دارند.. این بیکاری فراتر از مشکلات اقتصادی، پیامدهای جدی اجتماعی و فرهنگی دارد. بسیاری از سینماگران که به عنوان نخبگان فرهنگی جامعه شناخته می شوند، اکنون به دلیل عدم حمایت و فرصت های شغلی دچار افسردگی و ناامیدی هستند. این وضعیت انگیزه آنها را برای خلق آثار جدید و خلاق بسیار کاهش داده و در نهایت کیفیت تولیدات سینمایی را تحت تاثیر قرار داده است.

بسیاری از اهالی سینما به دلیل نبود امنیت شغلی، آنها به مشاغلی روی آورده اند که هیچ ربطی به دانش و تجربه آنها ندارد و برخی از آنها به دلیل شهرت حتی قادر به انجام کاری نیستند. اگر بزرگواران سینما لاف نمی زنند، فقط برای حفظ آبروی خود و خانواده بزرگ سینماست. و از حرمت فرهنگ و هنر این سرزمین پاسداری کنند.

با توجه به اینکه تعداد اعضای سالن سینما به بیش از 5 هزار نفر می رسد. از کارگردانان و بازیگران گرفته تا فیلمنامه نویسان و دیگر متخصصان این حوزه به خوبی می توان دریافت که بیکاری در این صنعت می تواند تبعات منفی بر فرهنگ و هنر کشور بگذارد. اگر وضعیت کنونی سینما را نادیده بگیریم و اقدامات فوری و موثر انجام ندهیم، ممکن است دیر شده باشد، امکان جبران وجود نخواهد داشت. بیکاری و رها شدن سینماگران آثار مخربی بر وضعیت مالی این هنرمندان خواهد داشت و کیفیت و تنوع تولیدات سینمایی نیز کاهش چشمگیری خواهد داشت. این امر بدون شک پیامدهای اجتماعی و فرهنگی گسترده ای خواهد داشت. وقتی فرهنگ و هنر کشوری به ورطه سطحی نگری و ابتذال می افتد، جامعه کم کم به سمت انحطاط و فروپاشی کشیده می شود.

با توجه به اهمیت این موضوع لازم است متولیان فرهنگی کشور هر چه سریعتر برای حمایت از سینماگران و احیای صنعت سینما برنامه های جدی و راهکارهای موثر اتخاذ کنند. تنها با همت جمعی می توان از ادامه این روند نامطلوب جلوگیری کرد و به بازگشت به روزهای پر رونق سینمای کشور امیدوار بود.

وزیر محترم فرهنگ و ارشاد دولت چهاردهم جناب آقای صالحی در عرصه فرهنگ و هنر وظایف خطیر و پیچیده ای بر عهده دارند. هر یک از این وظایف به خودی خود یک چالش جدی تلقی می شود. بحران هایی که اکنون در تمامی ابعاد فرهنگی و هنری خود را نشان داده است، وضعیت نامطلوب این مناطق را به خوبی آشکار می کند و هشداری جدی برای آینده فرهنگی کشور تلقی می شود. این بحران ها به ویژه در سال های اخیر شدیدتر شده و بیکاری گسترده سینماگران را به دنبال داشته است. سینما به‌عنوان یکی از حساس‌ترین و پیچیده‌ترین بخش‌های هنری، به دلیل ارتباط مستقیم با مسائل مالی و اقتصادی، با بحران جدی‌تری مواجه شده است. این حوزه که مستقیماً با چالش های بازار، سرمایه گذاری و بازگشت سرمایه درگیر است، لزوماً نیازمند توجه ویژه و اتخاذ تدابیر فوری و کارآمد است.

سینما به عنوان یک صنعت فرهنگی نیازمند سرمایه گذاری مستمر و موثر است. اما در عمل، باندها و روابط غیرشفاف بین گروه‌های خاص باعث شده است که تعداد محدودی از افراد همیشه در این صنعت شاغل باشند، در حالی که بسیاری دیگر همیشه بیکار هستند. این وضعیت به وضوح مانع از ورود استعدادهای جدید به عرصه سینما شده است و بسیاری از فیلمسازان باتجربه و خلاق به دلیل نبود فرصت شغلی مجبور به ترک این عرصه شده اند.

لزوم ایجاد یک برنامه جدی و روشن برای حمایت از همه اهالی سینما و افرادی که به نوعی با این صنعت در ارتباط هستند بیش از پیش احساس می شود. این برنامه باید به همه بخش های سینما توجه کند و برای رفع تبعیض ها و نابرابری ها اقداماتی انجام دهد. باید سازوکاری موثر ایجاد شود تا امکان مشارکت در پروژه های سینمایی و دریافت دستمزدهای عادلانه برای همه سینماگران فراهم شود.

برای دستیابی به این هدف، طراحی و اجرای سیستم های حمایتی از جمله ارائه تسهیلات مالی و کاهش بروکراسی اداری در فرآیند تولید فیلم ضروری است. وزیر ارشاد باید برای حل بحران بیکاری در سینما اقدامات فوری و جدی انجام دهد. این اقدامات باید شامل حمایت از پروژه های مستقل و کاهش محدودیت های تولید باشد تا همه فیلمسازان به ویژه آنهایی که به دلایل مختلف از چرخه تولید کنار گذاشته شده اند، بتوانند به سینما بازگردند.

وزیر محترم فرهنگ و ارشاد دولت چهاردهم باید هرچه زودتر به این بحران رسیدگی کند و برنامه های جامع و موثری برای حمایت از اهالی سینما طراحی کند. سینما باید به فضایی خلاقانه و پویا تبدیل شود که هنرمندان بتوانند به راحتی نظرات و احساسات خود را بیان کنند. اگر این وضعیت نادیده گرفته شود، سینما و کل فرهنگ و هنر کشور دچار مشکلات جدی تری می شود.

در این شرایط حساس، وزیر محترم فرهنگ و ارشاد در انتخاب فردی برای مدیریت و سرپرستی معاونت سینمایی نهایت دقت و احتیاط را به خرج دهد. فردی که برای این مسئولیت انتخاب می شود باید مهارت و توانایی لازم را برای حل مشکلات جدی سینما داشته باشد. این فرد باید درک عمیقی از چالش های موجود داشته باشد و راه حل های موثر و عملی برای برون رفت از این شرایط بحرانی ارائه دهد. همچنین داشتن برنامه ریزی جامع و منسجم برای مدیریت و بهبود هر آنچه که به سینما مربوط می شود، یکی از الزامات ضروری در انتخاب این فرد است. تنها با این رویکرد می توان امیدوار بود که سینمای ایران از بحران های کنونی عبور کرده و به جایگاه واقعی خود بازگردد.

سینما به عنوان یک صنعت فرهنگی و هنری که نقش مهمی در ساختار اجتماعی دارد باید جدی گرفته شود. سرمایه گذاری روی نیروی انسانی و توانمندی فیلمسازان به بهبود وضعیت اقتصادی آنها و افزایش کیفیت و تنوع تولیدات سینمایی کمک می کند.. این بحران بیش از هر زمان دیگری نیازمند همکاری و همراهی نخبگان و فعالان فرهنگی و هنری برای جلوگیری از آسیب های عمیق تر و زمینه سازی برای بهبود و بازسازی است.

5757