Aash Mohammadi ، نویسنده و مدیر اثر “کمی خراش” ، که در تالار مولاوی روی صحنه است ، درباره ساختار کلی کار گفت: “این کار یک ساختار تقریباً منحصر به فرد دارد که در سه بخش و با برش های فوری انجام می شود.” بخش اعظم کارها بر اساس دیالوگ ها و تلگراف های کوتاه استوار است و روایت آن از تاریخ قهرمان تاریخ می گذرد ، رویکردی که این کار را به فضای اکسپرسیونیستی نزدیک می کند. با این حال ، در بعضی از لحظه ها ، تنه ها واقع گرایی را نیز می دهند. این منطق همچنین در جهت ، طراحی صحنه ها ، نورپردازی و حتی راه بازی کردن بازیگران برای تبدیل شدن به یک تجربه داخلی برای مخاطب به جای بازسازی یک وضعیت خارجی ، دنبال شده است.
محمد در مورد روند شکل گیری “یک خراش کوچک” و ویژگی های روایت آن توضیح داد: نقطه شروع این کار حدود شش ماه پیش بود. “کمی خراش” در تلاش است تا با یک روایت غیرمستقیم و از زاویه ای متفاوت ، با موضوع جنگ و پیامدهای آن مقابله کند. جنگی که مکان و زمان خاصی ندارد ، اما تأثیرات ویرانگر آن بر افراد بی گناه و حتی مقاوم ، نقطه کانونی تاریخ را تشکیل می دهد. شخصیت اصلی تاریخ کسی است که سعی می کند با روحیه محدود خود به اطرافیان کمک کند ، اما سرانجام در میان فاجعه به دام می افتد. فاجعه ای که بر نسل بعدی تأثیر می گذارد.
وی گفت: “این کار تلاش می کند تا خود را از داستان های یک بعد و یک بعد فاصله بگیرد و ذهن مخاطب را برای شرکت در آن دعوت کند.” ما در زمانی زندگی می کنیم که شبکه ای از داستان ها و گفتارهای غالب ذهنیت جمعی را احاطه کرده است و هنر تئاتر می تواند در تجدید نظر در این روایات نقش جدی ایفا کند. به همین دلیل ، در طراحی این کار ، عمداً از روایتی صریح و منحصر به فرد جلوگیری می کند تا مخاطب بتواند تفسیر و تفسیر کند.
محمدی ابراز رضایت خود از مخاطبان خوب ، به ویژه با مخاطبان جوان ، و خاطرنشان کرد: برخلاف پیچیدگی شکل و موضوع کار ، عموم جوان توانسته اند با کار کار ارتباط برقرار کنند و این برای گروه اجرایی کار بسیار ارزشمند بود. این رابطه نشان می دهد که این کار موفق شده است تا نگرانی های امروز را بیان کند و توانسته است با مخاطبان خود گفتگوی داخلی را وارد کند.
محمدی با اشاره به شرایط دشوار تولید تئاتر در ایران گفت: مشکلات تئاتر هفتاد ماسناوی من است. این تئاتر برخلاف سینما یک محیط اقتصادی نیست ، بنابراین زنده ماندن بدون پشتیبانی بسیار دشوار است. متأسفانه ، در شرایط فعلی ، نه تنها تئاتر در سبد فرهنگی خانواده ها اتفاق نمی افتد ، بلکه هیچ چشم اندازی از حمایت مؤثر وجود ندارد. از نوشتن متن تا اجرای نهایی ، هر مرحله چالش های بسیاری دارد. از آموزش گرفته تا حمل و نقل ، چشم انداز ، پوشاک ، تبلیغات و غیره ، اگرچه انتظار درآمد عجیب تئاتر را ندارد ، اما یک فعال تئاتری برای تأمین نیازهای حیاتی خود ، مانند غذا خوردن و غیره ، به حداقل امکانات اقتصادی نیاز دارد.
وی گفت: “در این برنامه ، برای دستیابی به فرم ، حتی مجبور شدم بسیاری از چراغ های نور و صدا را بسازم ، که هزینه های زیادی را به گروه تحمیل می کند.” با این حال ، تولید کار به آنچه در ذهن داشتم نزدیک شد ، اگرچه نمی توانم به سرمایه برگردم. در چنین شرایطی ، کار در زمینه تئاتر نه تنها دشوار است بلکه چیزی غیرممکن است.
کارگردان تئاتر تأکید کرد: این تئاتر یک رسانه زنده است و زندگی وی به تماس مستقیم با مخاطب بستگی دارد. با خوش شانس ، با وجود همه مشکلات و فشارها ، مخاطبان بیشتری آن را نتیجه یک تلاش اجرایی شش ماهه خواهند دید.
محمد در پایان از گروه همراه خود در این پروژه قدردانی کرد: “بدون همدلی و تلاش اعضای گروه ، تولید یک اثر” یک خراش کوچک امکان پذیر نبود. “این کار ، همراه با تلاش برای دستیابی به یک روش زیبایی شناسی خاص ، هدف دیگری را دنبال می کند ؛ از غرق شدن در روایت های غالب خودداری کنید و در مورد آنچه می شنویم و می بینیم فکر کنید.
“یک خراش کوچک” از 9 ژوئیه در سالن اصلی مرکز تئاتر مولاوی سازماندهی شده است. آکرام جالیلوند ، سپید تاواکولی ، مهشید پاناهند و الهامدی بازیگران این کار هستند.
۵۹۲۴۳
