مهسا بهادری: بروتالیست بردی کوربت یک حماسه سه ساعته درباره یک معمار مجارستانی اواسط قرن بیستم با بازی برودی است که برای آن نامزد جایزه گلدن گلوب شد.
آدرین برودی تنها 29 سال داشت که برای فیلم پیانیست رومن پولانسکی، فیلمی ترسناک که در محله یهودی نشین ورشو می گذرد، جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را برد. او جوانترین برنده این جایزه تا به امروز است، رکوردی که هنوز پابرجاست. تلاش بسیار زیاد برای آماده شدن برای نقش، ترک آپارتمانش در نیویورک، دوری از دوستانش و گرسنگی برای درک فقدان و انزوا، او را افسرده و خسته کرد. بعد از آن یک سال کار نکرد. نقش بعدی که پذیرفت نقش یک کودک معلول ذهنی و قاتل در فیلم «دهکده» بود. نایت شیامالان یک داستان گوتیک در مورد هیولاها در جنگل بود. به سختی می توان گفت که این نقش برای بازیگر اصلی مناسب است، اما او به خوبی از پس آن برآمد.
برودی در مصاحبه ای در مورد این فیلم گفت: “من حتی بدون اجازه دادن به مجریانم که فیلمنامه را بخوانند، نقش را پذیرفتم. نایت نمی خواست کسی آن را بخواند، بنابراین به درخواست او احترام گذاشتم.”
برودی با کارگردانانی چون اسپایک لی، کن لوچ، بری لوینسون، استیون سودربرگ و ترنس مالیک کار کرده است و همیشه به دنبال همین بوده است: «نقش های جالب، کار با هنرمندان بزرگ».
او می‌گوید: «نمی‌خواستم بگویم خوب، حالا فقط به دنبال یک شخصیت قهرمانانه هستم.» می خواستم مسیر خلاقانه ای داشته باشم. اما این یک مشکل است.”
برودی تا به امروز در نزدیک به 60 فیلم ظاهر شده است و در نقش هایی از پانک راکر تا ventriloquist تا گاو نر و ژنرال رومی ایفای نقش کرده است. او در فیلم نیمه شب وودی آلن در پاریس نقش آرتور میلر، هودینی و سالوادور دالی شگفت انگیز و رویایی را بازی کرد. او با بازی در فیلم‌های اکشن بزرگی مانند بازسازی کینگ کونگ و شکارچیان توسط پیتر جکسون، از ژانر و تایپ‌کاستی سرپیچی کرده است. او فیلم های علمی تخیلی، تعلیق و ترسناک ساخته و عضو دائمی تیم فیلم وس اندرسون شده است. برخی از فیلم های او مورد تحسین منتقدان قرار گرفته است. بسیاری از آنها شکست خورده اند، اما عملکرد آنها قابل تحسین است.
برودی اکنون 51 ساله است و دوباره برنده جایزه گلدن گلوب شده است بهترین بازیگر مرد درام او برای بازی در نقش لازلو توت، معمار یهودی مجارستانی خیالی که تلاش می کند زندگی خود را در آمریکا پس از جنگ جهانی دوم بازسازی کند، انتخاب شده است. این یک فیلم بسیار متفاوت با پیانیست است، اما به نوعی با فضای پس از جنگ جهانی دوم. دنباله ناخواسته “پیانیست” جنگ و مضامین هنر و از دست دادن است.
برودی موفقیت خود را مدیون والدینش است که ارزش هایی را که اساس انتخاب های هنری او را تشکیل می دهند در او القا کردند. او می‌گوید: «به‌عنوان پسر یک عکاس، در شهر نیویورک بزرگ شدم و تمام جنبه‌های زیبا و پیچیده شهر را دیدم و توسط نویسندگان فوق‌العاده و همه این افراد خلاق بزرگ احاطه شدم. بسیاری از توانایی من برای استقامت و باور به خودم ناشی از احترام والدینم به منحصر به فرد بودن و فعالیت‌های خلاقانه‌ام است.»
شخصیت هایی که برودی به تصویر می کشد پر از تضاد هستند. صبر جای خود را به خشم انفجاری می دهد، لبخند به غم تبدیل می شود. ابروهایش به وضوح با هر مونولوگ سیخ می شوند. شما می توانید صدای خود (زبان، لهجه، ریتم، مدولاسیون) را به راحتی برای یک نقش تغییر دهید. اغلب تنش بین یک ستاره سینما و شخصیتی که او بازی می کند وجود دارد و برودی این تمایز را محو می کند.
۲۴۵۲۴۵
