سعدی شیرازی ؛ معمار نثر فارسی

به گفته خبرگزاری آنلاین ، JAHZ ، نویسنده مشهور ادبیات عرب در قرن سوم AH ، در کتاب “البیان و آلتابین” در توضیحات تکنیک گفتار می نویسد: “لاس النیناس الفرها و فری ها آل -فارها محبوب ترین ایرانیان هستند.

براساس گزارش انجمن ایران ، اگرچه جزی نظر خود را داشت ، اما او مانع از عادلانه بودن آن نشد و در مورد لفاظی ایران و لفاظی های زیبا و معتبر به زبان فارسی صحبت نکرد. اشاره جهز به سخنرانی مردم فارسی در حقیقت است. چه ، شهر شیراز ، که مدتهاست سرزمین شعر و ادبیات AFAQ بوده است. با تشکر از وجود سعدی و حافظ ، نقش و مکان منحصر به فرد در جغرافیای ادبی و فرهنگی ایران دارای زمین است. بدون شک ، نبوغ زیبای خرد و ادبیات چیست ، سعدی شیرازی ما را به یاد ترجمه ایرانیان می اندازد و به قول رهی مایری ، “همه می گویند ، اما سعدی دیگری است.”

افسا به -mutlakamin شیخ موزله الدین سعدی شیرازی ، استاد غزل عاشقانه فارسی ، یک عاشقانه موفق فارسی است که موفق شده است با رویکرد عشق و دوستی به زبان شعر بالاترین و زیباترین احساسات را بیان کند و به این ترتیب به او کمک کرد. غزل های سعدی ، به دلیل تمایل شیخ به اخلاق ، بشریت و رفتار خوب ، که بیشتر به “گلدان” و “بوسان” و موعظه آنها توجه کرده است ، از رویکردهای اخلاقی و انسانی خالی نیست.

غزل های آن به چهار بخش از غزل های قدیمی ، استخوان درشت نی ، مودا و خاتیم تقسیم می شوند. به نظر می رسد که غزل های قدیمی در دوران جوانی و نوجوانی در طول پیچیدگی و اوج شعر سعدی و دوران آنها نوشته شده است. به گفته بسیاری از دانشمندان سعدی ، بیشترین جذب غزل سعدی ، توانایی او در کلمات ، تحرک ، استراحت و صمیمیت است. یعنی همان خواصی که زبان آنها را “آسان و ممتنع” می کند.

کار شاعر شیرین شیراز محدود به غزل های او نیست. سعدی معمار بزرگ نثر فارسی و برجسته ترین شعر شعر آموزش عرفانی در طول روز است. گلدان او همچنین شاهکار همه ، موجودی سخنرانی او است. این فکر و قلم سعدی است که سی روز شیخ کتابی بوده است که پس از گذشت بیش از هفت قرن در زمینه آثار ادبی فارسی بوده است و تا به امروز هیچ نویسنده ای قادر به ایجاد آن نبوده است.

محققان در زمان ما نه تنها این موضوع را پذیرفتند ، بلکه در نظر گرفته اند که سعدی امروز بنیانگذار زبان فارسی است.

مرحوم دکتر حمیدی شیرازی ، استاد معاصر ، گفته است که سعدی اولین شاعر شیراز است. این یک اغراق نیست ، البته.

اگرچه اولین سخنرانی در شیراز شعر است. اما ما در نظر نمی گیریم که شیرازی شاعر است.

سعدی شیرازی اولین شاعر بزرگ فارسی است که دارای دید عمیق و جدایی ناپذیر از فرهنگ ایرانی است. سعدی در قرن هفتم از شیراز به خانه می رود و هنگامی که پس از چند ساعت به شهر باز می گردد ، سرزمین شیراز و راک آباد تسلیم نمی شود و شادی نوروز شیراز را در شعر خود به یاد می آورد. چشم شاعران و شاعران تمام زبان وسیع فارسی ، از طرفین رودخانه سند تا طرف دریای مدیترانه و دریای سیاه و در واقع چشمان کل جهان اسلام به شیراز نگاه می کنند.

شیراز قبل از حمله مغول در سال 6 هجری ، مرکز و گهواره ادبیات عرب بود. پس از این حادثه ، مرکز فرهنگی از خوراسان و عراق غرب ایران منتقل شد. با این انتقال ، این مرکز فرهنگی است که شیراز به مهدکودک شعر و ادبیات فارسی تبدیل می شود.

براساس شواهد تاریخی ، ایران سالهای وحشتناک تر و تاریک تر از زندگی سلادی زندگی نکرده است. با این حال ، صدای برجسته او در آن زمان ، شدیدترین ، خونین ترین و غیر انسانی ترین غیر انسانی جهان شرقی و غرب ، یک هشدار الهی است. سعدی در یک لحظه می گوید:
سرزمین لفاظی /شکرگذاری سعدی چیزی بیش از یک فیض آسمانی نیست (کلی ، ص 4)

سخنران بزرگ فارس به خودش می گوید: اوه سدی! اگر گردنبندهای تاریخ جهان را با تیغ های تیز و جنایات وحشتناک فتح کرده اند. شما زمین را با تیغ تیغ و لطف سخنرانی خود فتح کرده اید. با این حال ، یک برده فوری نخواهد بود و فکر خواهد کرد که آنچه از کرم او بیرون آمده است نتیجه تلاش و تلاش اوست که همه لطف آسمانی و الهی است و باید سپاسگزار باشد.

سعدی آزاد است که او جز بندگی خدا نیست.

چنین انسانی ، و همچنین با کسی ستیزه جویی ندارد ، و کسی با او نیست: سعدی ایستاده آزاد در حال سقوط/ هیچ کس به سقوط نمی آید (گلستن)

بزرگترین ویژگی هایی که دستور سعدی سفارش داده می شود. رضایت ، فروتنی و شکرگذاری در خداوند است. دومین توصیه عالی سعدی فروتنی است. در فصل هشتم به ارمغان می آورد:

شما یک قدم/ غایب به خودتان نیستید

شاید نقل قول دانشمند بزرگ اشعار سعدی ، هنری ماسه بر روی شیخ ، می گوید: “فردوسی و نیزامی و جلال الدین رومی رودخانه های عظیمی هستند ؛ اما سدی در بهار آب شیرین که ساکت و بدون امواج در سواحل به خوبی به یاد می آورد” (تحقیقات روی سعدی ، ص 6).

در پایان ، در حالی که من اولین ماه مه سدی را تبریک می گویم ، این مقاله با آیات غزل های شیخ آژل به پایان رسید:

سعدیا چیزی بیش از حدیفا است.

ایجاد شده در زبان شیرین/ قابیل همه شور و شوق جهان

۵۷۵۷