سایت مدیا نگاران در یادداشتی به قلم محمد فیروزی نوشت: بدون روشن شدن مواضع اصلی سخنران صحبت در مورد برخی مسائل دشوار است. مثلا صحبت از برادران عزیز افغان که پرسش ها و مشکلاتشان دل انسان را پر از آه و آه می کند. این مقاله برای ترویج دیدگاه های نژادپرستانه و ضد افغانی نوشته نشده است!
در این مقاله به موضوع راه اندازی بخش ملی خبر در شبکه خبر می پردازم و توضیح می دهم که چرا این تصمیم مدیران صداوسیما را نادرست می دانم.
اما دلیل این تصمیم اشتباه مدیران سازمان صدا و سیما که آن را رسانه ملی می دانند، نمی توان انکار کرد که کشور ایران متشکل از گروه ها، قومیت ها و جوامع کوچک و بزرگی است که صدایشان در نمی آید. در این رسانه
امروزه با توجه به پیچیدگی های جوامع، تشکیل اتحادیه ها، همتایان، گروه های مدنی و… کار رسانه ها از حساسیت خاصی برخوردار است، اما در صدا و سیما با حدود 30 شبکه تلویزیونی استانی عمدتا با بیننده کم. این احساس وجود دارد که همه در این سازمان رسانه ای تریبون دارند!
تا زمانی که صداوسیما با بودجه های کلان و درآمدهای هنگفت تبلیغاتی بدون پاسخگویی به نیاز جامعه ایران امرار معاش می کند، دیگر رفتن به سراغ مردم کشور درست نیست.
شاید برخی بگویند افغان ها مهمان ما هستند و چه اشکالی دارد که پاسخگوی نیازهای آنها باشد، پاسخ مثبت است، اما باز هم مسائل باید از رسانه ملی مردم ایران از منظر منافع ملی کشور و ما ناشی شود. مردم ، با نگاه نوع دوستانه و با اولویت بندی; در حال حاضر بسیاری از گروه ها در ایران جایی در این رسانه ها ندارند!
مدیران این سازمان قبل از هر تصمیمی باید در نظر داشته باشند که بودجه کشور از دو منبع درآمد مالیاتی و فروش کالاهایی مانند نفت و پتروشیمی در کشور تامین می شود.
در مورد درآمد تبلیغاتی سازمان، واضح است که برندهای صاحب تبلیغات در نهایت از جیب مصرف کنندگان یعنی مردم این کشور پول بیرون می آورند.
با این حال، این داستان همچنان از جنبه های دیگر قابل نقد است. در حال حاضر سه گرایش اصلی در مورد اتباع افغانستان در فضای عمومی جامعه ایران وجود دارد. گرایش اول، نظرات نژادپرستانه و تفرقه افکنانه است که بدون شک راه اندازی بخش ملی در شبکه خبر را فرصتی برای موج سواری می دانند.
گرایش دوم نسبت به اتباع افغانستان به ویژه کارگران و خانواده هایشان نگاه دلسوزانه دارد، اما نگران حضور بی رویه مهاجران است و خواستار سازماندهی مهاجران قانونی و خروج افغان های غیرمجاز است. این گروه نیز با اطلاع از ایجاد بخش اخبار سراسری دلسرد می شوند، زیرا این گونه تحرکات را بهره برداری خاص می دانند نه سازماندهی اتباع و خروج مهاجران غیرقانونی!
دسته سوم، طیف مذهبی هستند که از هرگونه اقدامی برای ساختن امت بزرگ اسلامی در منطقه، مانند راه اندازی بخش خبری ملی استقبال می کنند. این قشر از جامعه اکثر مشکلات را در ابعاد بین المللی از منظر دشمنی با آمریکا، اسرائیل و استکبار ستیزی تحلیل می کنند و به عنوان مثال در موضوع افغان ها عزاداری مشترک گروه های افغان و ایرانی را می بینند. شیعیان در اربعین مصداق وحدت دو ملت هستند اما با درک این موضوع که گروهی از جوانان افغانستانی در مواقعی که در کشور بیکار هستند می توانند عامل برخی تخلفات از سوی آنان به ویژه افرادی باشند که فاقد آن هستند. یک باور قوی و مذهبی، در نظر او جایی ندارد.
این گروه آخر گاه ناخواسته با اکثریت جامعه با نوع تحلیل خود مواجه می شود که در درجه اول با مسائل داخلی مواجه است و مبتنی بر مسائل اجتماعی و اقتصادی است نه سیاسی و بین المللی.
در واقع گروه اول و سوم مانند دو لبه قیچی عمل می کنند، به ویژه با توجه به موضوع هجوم گسترده افغان ها به کشور که بدتر شده و در صورت عدم رسیدگی، پیامدهای اجتناب ناپذیری در آینده خواهد داشت . فکر می کنم الان وقت راه اندازی بخش ملی خبر در شبکه خبر نبود.
