به عنوان مثال ، در سال 3 ، طبق آمار 5،800 واقعه مخرب ، مانند سیل ، زمین لرزه و موارد مشابه در ایران رخ داده است. به عنوان مثال ، در حالی که در سراسر اروپا ، آمار بسیار پایین است. قطعاً در سالهای قبل و بعد بود. این نگرانی نه تنها در زمینه بلایای طبیعی بود. از دیدگاه اجتماعی ، ما این داستان را نیز می بینیم که ایران همیشه قرن ها مورد حمله قرار گرفته است. خارجی ها بارها و بارها ایران و تشکیل دولت در این سرزمین را به دست آورده اند ، اما با وجود این همه تهاجم ها ، فرهنگ ایرانی ادامه دارد. این فقط برای ایران است. شما نمی توانید نمونه دیگری از تمدنهای باستان را پیدا کنید که پس از یک حمله بزرگ ، رابطه خود را با گذشته خود از دست نداده است. از یونان باستان تا مصر نمونه هایی از این موارد وجود دارد.
بنابراین ، باید گفت که ایران یک سرزمین بی قرار است و وضعیت زندگی در ایران “بی قراری” است. بقیه نگرانی ها به معنای لمس بی قراری است. بی قراری بی قرار می تواند منجر به کاهش شود ، اما هنر این نگرانی می تواند منجر به قوام و دوام شود. اگر کسی فکر کند که ایران می تواند یک کشور ساکت و پایدار باشد ، کاملاً اشتباه است و واضح است که تاریخ ایران را به درستی درک نکرده است.
جالب اینجاست که یکی از مهمترین اقدامات انجام شده در ایران این است که اگر با یک تصادف طبیعی روبرو شویم و به عنوان مثال شهری از شهرهای ما در سیل یا زمین لرزه ، ما توانسته ایم این شهر را حتی بهتر از همیشه کنیم. به عنوان مثال ، تبریز شش سال قبل از درگذشت آقام محمد خان در یک زمین لرزه نابود شد. با درگذشت آقای محمد و سلطنت فتح علی شاه ، عباس میرزا به شاهزاده وارث منصوب می شود و برای بازسازی تبریز به آذربایجان می رود. نکته این است که وقتی عباس میرزا وارد تبریز می شود ، با کمال تعجب ، او کاملاً بازسازی شده و با آباد روبرو می شود که طی چند سال دوباره ساخته شده است. این مفهوم بی قراری است. یعنی نگرانی طبیعی در مرحله بعدی کنترل می شود. به عنوان معلمی که کشتی را در اوج طوفان ها نگه می دارد. اگر مسئله را رعایت کنیم ، می فهمیم که مهمترین لنگر ما سطح معنایی فرهنگ ، یعنی زبان ، هنر ، دین ، اسطوره و اندیشه است. نوروز همچنین یکی از مهمترین مؤلفه های معنایی فرهنگ ما است. مانند شهنامه ، مانند عرفان ایرانی ، حافظ و موارد مشابه.
مغول ها همچنین به بسیاری از کشورهای دیگر حمله کردند و در همه این سرزمین ها ناپیوستگی فرهنگی ایجاد کردند. اما در ایران ، داستان کاملاً متفاوت است و به هر حال ، یکی از مرفه ترین دوره های فرهنگی ما ، حاکمیت مغول ها ایلکانیدها است.
ایران از نظر تنوع فرهنگی و زبانی بسیار کم است. تنوع زبانها در ایران بسیار بیشتر از اروپا است. با وجود چنین تنوع عجیبی ، در همه نوروز جشن گرفته شده است و همه ایرانیان به شهنوه افتخار می کنند. بنابراین می توان گفت که این فرهنگ های متنوع نه تنها با یکدیگر دخالت می کنند ، بلکه همه به عنوان عضو بدن به نام ایران خدمت می کنند. این یک نهاد فرهنگی بوده است که از لحاظ تاریخی از وجود فرهنگی تمدن ایران محافظت کرده است. نوروز یکی از اصلی ترین نمادهای این ادغام ملی است ، در حالی که تنوع.
به عنوان مثال ، در معماری ایرانی ، ما پدیده ای به نام حیاط مرکزی داریم. حیاط مرکزی فضای فضای باز نیست. وقتی در حیاط مرکزی هستید ، همه چیز در مقابل شماست. نکته جالب این است که با وجود اختلافات آب و هوایی در مناطق مختلف کشور ، ما در همه این مناطق با یک حیاط مرکزی در خانه های تاریخی روبرو هستیم. از Busehr گرفته تا Tabriz ، از گورگان تا مشهاد ، این نوع معماری درک مشترکی از مفهوم زندگی و یکپارچگی فرهنگی در این سرزمین است.
صد سال توسعه در کشور وجود داشته است. اما در طول این دوره ، هیچ یک از دولتها فرهنگ و تاریخ این سرزمین را منتقل یا نه. به طور کلی ، مروج توسعه در صد سال گذشته نوسازی جامعه بوده است و با این تصور که ارتباط با سنت ها و سنت ها مانع از توسعه می شود ، توسعه سنت ها را قطع کرده و سعی در از بین بردن این مؤلفه های فرهنگی دارد. در نتیجه ، ما دیدیم که نوعی منفی در تاریکی است. به عنوان مثال ، سرگرم کننده است که ما در قرن بیست و یکم با استفاده از کلیه ابزارهای مهندسی و ارتباطی در این کشور ، فرم هایی ایجاد کرده ایم که بسیاری از آنها طولانی تر از اشکال تاریخی ما هستند! به عنوان مثال به مسیر ری به کاشان نگاه کنید. جاده ساسانید ری به کاشان 20 کیلومتر کوتاهتر از جاده فعلی است. آیا هدف طراحی راهی برای کوتاه کردن یک مسیر نیست؟ پس چرا؟ زیرا اساساً فرض ما این است که ما باید بدانیم ، و کسانی که قبل از ما روی این زمین زندگی می کردند چیزی نمی دانند! اینکه ما یک کارخانه فولادی در شهر بیابانی یزد ساخته ایم ، نشانه جنون ماست! من نمی توانم تصور کنم که افراد به قصد خیانت به چنین فاجعه ای. در عوض ، من فکر می کنم آنها در تاریکی کاملاً خوب هستند! ما زمینه سرزمین خود را نمی دانیم ، زیرا ما به هیچ وجه آن را باور نمی کنیم و معتقدیم که فقط دانستن اینکه زمین کافی است. با این حال ، دانستن زمین بدون دانستن این زمینه به ما کمک نمی کند ، و حتی همانطور که گفتم ، می تواند چنین مشکلاتی را ایجاد کند.
ما در قرن گذشته قطع شده ایم و بسیار گران هستیم. ما بسیار گرانتر از بسیاری از کشورهای توسعه یافته صرف می کنیم ، در حالی که زندگی ما بسیار پایین تر است.
یکی از حاکمان شهرهای اطراف دجله نامه نامه ای به خلیفه عباسی نوشت و از خلیفه می خواهد تا یک پل را در شهر خود در دجله بسازد. در پاسخ ، خلیفه عباسی می پرسد که آیا ایرانیان قبلاً پلی را در آنجا ساخته اند یا خیر. مشخص نیست خلیفه می گوید: “اگر ایرانیان در آنجا پل درست نکرده اند ، این بدان معنی است که امکان ساخت یک پل وجود ندارد.” اگر یک پل بسازید و تجزیه کنید ، باید آن را بپردازید. آنها این پل را ساختند و یک سال بعد خراب شدند!
ایرانیان برنامه مفصلی برای زندگی در سرزمین های خود داشتند که همیشه زمین را می دانستند. نوروز یکی از مفصل های این سرزمین است. نوروز به طور خودجوش عاملی در اجماع است و به هیچ وجه نیازی به مداخله دولت ندارد. اگر ما هیچ ارتباطی با آن نداریم ، اکنون به خودی خود عامل اجماع خواهد بود. هنگامی که من در سازمان میراث فرهنگی بودم ، وقتی میهمانان خارجی را به نوروز دعوت کردیم ، کارشناسان از کشورهای مختلف آمدند و خود را به عنوان یک ایرانی از تاییکستان یا یک ایرانی از ازبکستان معرفی کردند. حتی گاهی اوقات ما با برخی از کشورها رابطه خوبی نداشتیم ، اما به مناسبت نوروز ، نمایندگان همه آنها به ایران آمدند و در اطراف جدول ایرانی نوروز جمع شدند. بنابراین ، نوروز این ظرفیت را به خودی خود دارد و نیازی به دخالت در دولت ها ندارد. ما نباید اکنون با ساز خود آشپزی کنیم ، اما باید با نوروز هماهنگ شویم.
* تعداد مارس مجله “گفتگوی اجتماعی” با عنوان “راوی نوروز” به موضوع نوروز پرداخته است. جستجوی مورد در مورد Nowruz از مجله گفتگوی اجتماعی ، خود را به مصاحبه با سید محمد بهشتتی اختصاص داد ، آنچه می خوانید بخشی از آن مصاحبه است.
۵۷۵۷
