نویسنده مشهور هندی در چهار سال گذشته در ایتالیا زندگی کرده است و زبان ایتالیایی را یاد گرفته و آثار خود را در او منتشر می کند.
به گفته ایسنا ، جومپا لاهیری ، در مصاحبه ای با قاضیپا فانتازیا ، که در روزنامه فولیو منتشر شده است ، درباره مهاجرتی که منبع کتاب او بود می گوید: من در طول سال ها بین ایالات متحده و ایتالیا سفر کرده ام ، اما قلب من است همیشه برای سرمایه ایتالیا سریعتر و تحت فشار قرار می گیرد. در ایتالیا ، من به دانته می نویسم تا با روح و واقعیتی که مرا احاطه کرده است ، رابطه خالص تری برقرار کند. دانته راهنمای من است ، او شاعر نمادین زبان و راوی سفر افرادی مانند او در تبعید است. او راوی تمایز و جدایی زبان مادری و درد از راه دور است.
در بخش دیگری از گفتگو در مورد احساس تجربه او در زندگی در ایتالیا ، او می گوید: من عاشق سفر به ایتالیا هستم ، اما رم چیز دیگری است. چندی پیش ، همسرم از من پرسید که زندگی برای من چه خواهد بود ، من فقط یک کلمه را به او گفتم: غیرقابل تصور. این بدان معناست که برای من فقط مکان رم است. رم برای همیشه
با این حال ، لاهیری به مسئله شر و تاریکی اشاره می کند ، که مورد “داستان های رمی” است و می گوید: “برای من ، شر هویت است ، هویت بیش از حد که درهای خود را به دیگران می بندد. به نظر من ، فکر می گوید : ما هستیم و آنها دیگران هستیم.
وی گفت: “ما باید برخی از کلمات را دوباره تعریف کنیم و درک کنیم که همه ما عجیب هستیم و باید به دیگری که در درون خود وجود دارد احترام بگذاریم.” اما به طور کلی ، من از انواع خاصی از انزوا و تبعیض عمومی و نژادپرستی روزانه ، از نظر جسمی و کلامی متنفرم.
لاهیری همچنین در مورد تجربه بیولوژیکی خود در ایالات متحده و مهاجرت می گوید: من آمریکایی ها را دوست ندارم و در ایالات متحده زندگی می کنند و زندگی می کنند و از همه تقسیمات سیاسی عجیب و عمیق می ترسند. تنها شهر آمریكا كه من می توانم نسبتاً خوشحال باشم ، نیویورک است ، اگرچه در دوره همه گیر نیز خطرناک بود ، اما همانطور که تلویزیون نشان داد.
نویسنده همچنین در مورد معنی و رابطه خود با مخاطبان خود می گوید: من هنگام نوشتن به خواننده فکر نمی کنم ، زیرا من اولین خواننده کار خودم هستم. من می نویسم تا دریابم که هر کسی می تواند خواننده باشد. شاید این بدان معنی باشد که من خودخواه هستم ، اما امیدوارم که اینطور نباشد. ما باید دوستانه تر باشیم ، زیرا همه ما آسیب پذیر و وابسته هستیم.
۲۴۴۵۷
