اما اگر نمایش را دیده‌اید، باید قبول کنید که «باغ دکتر کوک» یک نمایش بی‌نظیر است. نقاط قوتی دارد که در طراحی نور، لباس و فضا به چشم می خورد و نقاط ضعفی دارد که بیشتر مربوط به دراماتورژی، خلاصه و تغییراتی است که کارگردان در متن نمایش ایجاد می کند.
نمایشنامه «باغ دکتر کوک» نوشته ایرا لوین است که از آثار مهم او می توان به «بچه رزماری» و «اتاق ورونیکا» اشاره کرد. از روی این دو کتاب می توان حدس زد که اثر «باغ دکتر کوک» نیز اثری در ژانر وحشت است، اما دنیای وحشتناکی که لوین در این اثر خلق کرده، واقع گرایانه و ملموس است نه فانتزی و فانتزی. هیچ موجود غیر واقعی در این اثر ذکر نشده است. در یک توصیف و تمثیل بسیار ساده و تمثیلی، دکتر کوک را می توان هیتلر کوچکی توصیف کرد که بر اساس ایدئولوژی حذف و هرس، توانسته دنیای ایده آل خود را در یک شهر کوچک آمریکایی بنا کند و در عین حال، او از بسیاری از دیکتاتورها موفق تر است، در پشت نقاب یک پزشک فداکار و خوب، بدون اینکه کسی بویی از آن ببرد، عزت و اعتبار خود را به دست می آورد. اما نمایش درست از جایی شروع می شود که دیکتاتوری دکتر کوک با مقاومت فردی روبرو می شود.
اگرچه ماهیت قدرت و رابطه قدرت و فساد موضوع اصلی اثر است، اما لوین به قواعد این ژانر توجه کرد و اثری ترسناک نوشت. بنابراین ملودی آرام نیا به عنوان کارگردان می توانست در اجرای نمایش روی یکی از این دو تاکید بیشتری داشته باشد. اثری در ژانر ترسناک ارائه می‌کند یا نشان‌دهنده یک اثر چالش برانگیز درباره ماهیت قدرت و آسیب‌های آن است. اما در ایجاد ترس و وحشت چندان موفق نبوده و به طور مؤثر بر مفاهیم کلیدی نمایشنامه تأکید نکرده است. در واقع، نمایش در نیمه راه بین ژانر وحشت و تئاتر فلسفی یا سیاسی قرار دارد.
نمایش «باغ دکتر کوک» مقدمه ای کامل دارد; به معرفی شخصیت ها بسنده نمی کند، بلکه آنقدر عجله می کند که در پایان، تماشاگر به سختی می تواند باور کند که نمایش تمام شده است! مناظر و لباس‌ها دقیق هستند و موقعیت زمانی و مکانی درست را در مقابل تماشاگران قرار می‌دهند، اما بازی‌ها یکنواخت نیستند. سهرا پسیانی نقش دکتر کوک سالخورده، تکنیکی و ساختارمند را بازی می کند، دو بازیگر جوان پاشا رستمی و رامتین هوشمند به نظر واقع بین و تا حدودی علاقه مند به بازیگری روشمند هستند و رامین سیاردشتی اجرای اکسپرسیونیستی را ارائه می دهد که سکوت ها، مکث ها و لحن صدا از ویژگی های آن است. شخصیت این باعث می شود پلیس مرموزتر و مشکوک تر از آنچه لازم باشد به نظر برسد.
این نمایش به دلیل فضای دقیق و داستان جذابش دیدنی است، اما از بلاتکلیفی رنج می برد. انتخاب یک ژانر خاص و تأکید بر مولفه های همان ژانر می تواند «باغ دکتر کوک» را منسجم تر کند و آن را به اثر موفق تری تبدیل کند که تجربه متفاوتی را در اختیار مخاطبان این سال های نمایشی قرار دهد.
۵۷۵۷
