بدرق جنوب محمدعلی بهمنی / برای بدرق تو خیلی گریه می کنیم شاعر

به گزارش خبرگزاری فارسیرو، مراسم تشییع پیکر این شاعر و آهنگساز پیشکسوت امروز 20 شهریورماه در منطقه رودکی با حضور شاعران، نویسندگان و علاقمندان وی برگزار شد.

به گزارش ایسنا، عباس سجادی که اجرای این مراسم را بر عهده داشت، شعر «گاهی دلم برایم تنگ می شود» را خواند.

وی همچنین پیام روز گذشته وزیر آموزش و پرورش مبنی بر سیر بیماری و درگذشت محمدعلی بهمنی و تصمیم به خاکسپاری این شاعر در بندرعباس و در کنار دریا را قرائت کرد.

وی خاطرنشان کرد: بهمنی با پشتوانه ادبیات کلاسیک روند رو به جلو داشت و یکی از دلایل ماندگاری او در شعر «تن من شعر است اما جانم نصفه/ در آیینه آمیختگی، این چهره» اوست. دیدنی است.”

حسین علیشاپور (خواننده) غزلی از محمدعلی بهمنی را خواند.

بهمنی همیشه در کنار مردم بود.

بهروز رضوی (مجری و گوینده) در سخنانی گفت: بارزترین خصوصیات شخصیت بهمنی مودت و مودت نسبت به مردم بود و بهمنی همیشه در کنار مردم بود و از مردم صحبت می کرد و هیچ گاه از مردم جدا نشد زیرا مدت ها بود. زمان.” زندگی و شعر بهمنی با مردم آمیخته شد.

وی سپس غزل «خوشحالم به غزلی تازه بس است» را خواند و ادامه داد: بهمنی از دوران جوانی شاعر بود و اشعار او مورد توجه اهل ادب قرار گرفت. بهمنی یکی از پدیده های شعر بود که حتی لحظه ای خود را از مردم جدا نکرد. همیشه با مردم بود، همیشه از مردم می گفت و با مردم بود، بهمنی از وضعیت مردم می گفت. همانطور که او از شهر الهام گرفته و احساسات خود را مدیون آن است، فراموش نخواهد شد و در ذهن تاریخی شهر باقی خواهد ماند.

شعر او به طور گسترده ای مورد توجه قرار گرفت و به ویژه مورد استفاده قرار گرفت.

در این مراسم محمد سلمانی شاعر با اشاره به رابطه خود با محمدعلی بهمنی از سال 1346 گفت: از بهمنی خوبی را آموختم اما در عمل و اجرا ضعیف بود، بهمنی خوبی را تعریف و اجرا کرد.

و افزود: ما در تاریخ ادبیات با دو نوع شاعر روبرو هستیم. شاعری که دور خود حصار مناسبی ایجاد کند و کسی را به قلعه خود راه ندهد و ورود به قلعه او اجازه ورود دارد. اما استاد محمدعلی بهمنی دامنه ای پر از آبشار داشت و به همه اجازه ورود می داد. این نقطه قوت او بود و آنجا بود که کسانی که می خواستند از او سوء استفاده کنند وارد شدند. اگر پسر مدرسه ای او را به مهمانی دعوت می کرد، می رفت.

سلمانی خاطرنشان کرد: مهربانی همیشه همراهش بود و تلاشش بود. همان‌طور که می‌خواست آهنگ و شعر را با هم هماهنگ کند، می‌خواست گروه‌های مختلف شعری را با هم آشتی دهد و هر دو طرف این را می‌خواستند. او به دیوار اعتقاد نداشت و من کسی را ندیدم که از آن فاصله بگیرد. سعی نکرد بگوید اگر غزل جای پایی دارد من با شعر نو حد وسطی ندارم. این مضمون در شعر «تن من شعر است، اما روح من تمام نیمه» منعکس شد. او کوشید تا غزلیات خود را به طور گسترده درک کند و از خواص آنها بهره مند شود.

یادش آمد: بهمنی مال سرزمینش بود و عاشق سرزمینش بود. اینجا افرادی را می بینم که به خاطر بهمن آمده اند. برای این دوست از خداوند منان طلب مغفرت می کنم. صمیمانه به خانواده ایشان تسلیت می گویم و از شما می خواهم که صبور باشید و ما را در صبور بودن یاری کنید.

علی جهاندار خواننده نیز در مراسم وداع بهمنی با اشاره به آشنایی و دوستی آنها از سال 64 در غاری در کرج گفت: در این مجلس محمدعلی بهمنی، حسین عضوی و شاعران دیگر حضور داشتند. اولین بار بود که دعوت می شدم چیزی بخوانم. شاعران زیاد شعر گفتند و یکی از دوستانم از من پرسید که نظر من در مورد شاعران چیست: به او گفتم که 2 تا شاعر هستند، یکی منزوی و دیگری با بهمن.

او با ادعای اینکه با بهمنی رابطه عمیقی دارد، شعر «با همه جور می شویم، دوباره دنبال دردسر می گردم» را سرود.

رسالت پدر مهربانی بود.

غزل بهمنی فرزند زنده یاد بهمنی نیز در سخنانی گفت: سخنان ایشان محبت آمیز بود. همه را با این عنوان خطاب کرد. مهربانی رسالت پدر بود. غزل از زندگی او بود. او با شعرش زندگی کرده بود. همه چیزهایی که می نوشت از مهربانی، انسانیت و عشق بود. او همیشه ساده و صادق بود و با صدای فرزند درونش زندگی می کرد.

وی ادامه داد: در حمایت و تجلیل از نسل جوان شاعری که اکنون در عرصه شعر به شهرت رسیده اند سخاوتمندانه تلاش کرد. او هرگز از آنها و با آنها سخنی نمی گفت، جز به زبان عشق، راهنمای عاطفی و پناهگاه نسل جوان بود. دلش دریا بود و او دریا. من عاشق ایران ناب بودم. می خواست و می توانست برای شعر مؤثر باشد.

دختر بهمنی خاطرنشان کرد: میراث او در این ماه ده ها و هزاران ترانه است که از زندگی او برخاسته و در زندگی مردمی که عمیقاً دوستشان داشته است، جا خوش کرده است. ما برای همیشه دلتنگ او خواهیم بود. خوشحالیم که شعر هست و عشق مردم ایران به سرزمین به شعر است، در غزل زنده و اندیشیده است. امیدوارم آنچه از او می ماند خیر باشد. هیچ بدی در او نبود. به هر دلیلی، هر که ناخواسته او را آزرده است، او و ما را ببخش و این افتخار است که فرزند محمد علی باشیم، از او بیاموزیم و با عشق با او زندگی کنیم.

وی در پایان خاطرنشان کرد: از طرف مادر، برادران و خواهرانم از کسانی که زحمت کشیدند و با علاقه و صمیمیت در کنار پدرم بودند تشکر می کنم.

حاشیه نشینی:

پیش از آغاز رسمی مراسم، ترانه ها و اشعار محمدعلی بهمنی از جمله «خرچنگ مردابی» و قطعاتی از علیرضا قربانی در محوطه تالار وحدت اجرا شد.

در این مراسم سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز حضور داشت.

یاسر احمدوند، معاون فرهنگی ارشاد، علی موسوی گرمارودی، سهیل محمودی، مصطفی رحماندوست، امید مهدی نژاد، رضا اسماعیلی، اندیشه فولادوند، صابر گدیدی، شهره سلطانی، سمانه نایینی، علی رمضانی، مدیر عامل خانه کتاب، سهراز هُوَه ، ناصر فیض، رضا رفیع، محمود حبیبی کاسبی، علیرضا قزوه، حجت الاسلام محمدعلی ابطحی، غلامرضا تاریکی، مجتبی حسینی، اکبر میرجعفری، محمود سالاری، ماهوش وقاری، محمدجواد حق شناس، محمد ولی زاده، سعید باحورآج، سعید بعثور. و … در این مراسم حضور داشتند.

آهنگ بهار بهار چه نام دارد توسط گروه کر در پایان مراسم اجرا شد.

مراسم وداع محمدعلی بهمنی در تهران برگزار شد و پیکر وی تا ساعاتی دیگر به بندرعباس منتقل می شود تا روز سه شنبه سیزدهم شهریور ماه در خانه ابدی اش در فرهنگسرای ساحلی آوینی بندرعباس آرام بگیرد.

محمدعلی بهمنی در سال 1321 در دزفول به دنیا آمد و شامگاه نهم شهریور ماه در سن 82 سالگی بر اثر عارضه مغزی درگذشت. «لال باغ»، «در بی وزنی»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»، «این خانه حرف‌های اشتعالی دارد»، «شعر گوش کن»، «چتر چه فایده، رویایی که خیس نمی‌شود» و « من هنوز زنده ام و غزل «باورم» از دفتر شعر اوست.

پی نوشت: عنوان «شعر بر تو خیلی گریه می کنیم» غزلی از محمدعلی بهمنی است که در پاسخ به مثنوی «بازگشت» محمدکاظم کاظمی شاعر برجسته افغانستانی مقیم ایران سروده شده است.

5757