ایراد خروج پژمان جمشیدی از کشور، کجاست؟
خروج قانونی آقای جمشیدی از کشور در حالی رخ داده که طبق قوانین ایران، صدور قرار وثیقه به‌تنهایی به معنای ممنوع‌الخروجی نیست؛ با این حال، پرسش‌ها درباره تناقض در عملکرد نهادهای قضایی و امنیتی همچنان پابرجاست. علی مجتهدزاده وکیل در یادداشتی در حساب کاربری خود در ایکس نوشت: طبق قوانین فعلی ایران قرار «وثیقه» به معنای قرار «ممنوع الخروجی» نیست. یعنی اگر کسی به موجب صدور قرار ممنوعیت خروج از کشور ممنوع‌الخروج نباشد می‌تواند پس از خروج از بازداشت از کشور خارج شود. ایراد این است که شاهد بود ایم برخی از فعالان سیاسی حتی در شرایطی که پرونده قضایی هم نداشته، بدون اطلاع و با نظر نهادهای امنیتی ممنوع‌الخروج شده اند که این کاملا غیرقانونی است. اینجاست که باید پرسید چرا در پرونده‌های حساسی مثل مورد آقای جمشیدی که افکار عمومی را متاثر و متوجه خود کرده، مراجع قانونی حساسیتی برای صدور قرار ممنوع‌الخروجی و ممانعت از سفر خارجی متهم ندارند اما در خصوص یک روزنامه‌نگار یا فعال مدنی بدون تشکیل پرونده اقدام به ممنوع‌الخروجی وی شده است؟ آیا پرونده آقای جمشیدی اینقدر حساسیت نداشت که قرار ممنوع‌الخروجی هم برای وی صادر شود؟ آیا هیچکس به این فکر نیست که عدم بازگشت او چه ضربه‌ای به سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی کشور می‌زند و چقدر احساس بی‌عدالتی را تقویت می‌کند؟ هر چند خروج آقای جمشیدی از کشور قانونی بوده اما تناقض مورد اشاره و سختگیری فراقانونی در قبال متهمان سیاسی بدون شک آثار مخرب و منفی بر اعتماد عمومی در کشور خواهد گذاشت.
چرا کوروش هخامنشی در شاهنامه غایب است؟
دکتری پژوهش هنر و کارشناس ارشد تاریخ ایران باستان: در این مقاله تحلیل می‌شود که چرا نامِ «کوروش بزرگ» – بنیان‌گذارِ سلسله هخامنشیان – در شاهنامه به طور صریح و مستقل ظاهر نشده و نیز چرا در ادوارِ پس از هخامنشی تا پیش از بازخوانی‌های مدرن، در میانِ ایرانیان چندان شناخته‌شده نبود. تحلیل بر چهار محور استوار است: چارچوبِ ژانری و منابعِ ادبیِ شاهنامه ساختِ حافظه تاریخی و گزینشِ نمادها در دوره‌های بعدی فرایندهای زبانی و انتقالِ روایی بازخوانی معاصر و آفرینشِ نمادِ ملی به گزارش خبرآنلاین، نتیجه‌گیری نشان می‌دهد که غیابِ صریحِ نامِ کوروش در شاهنامه پدیده‌ای تک‌عاملی نیست، بلکه محصولِ تعاملِ پیچیده منابعِ در دسترس، الگوهای اسطوره‌ایِ جایگزین و سیاست‌های حافظه تاریخی است و این‌که شناختِ وسیعِ امروز از کوروش عمدتا محصولِ مطالعاتِ باستان‌شناسی و پروژه‌های هویتیِ مدرن است. مقدمه کوروش بزرگ (حدود نیمه اولِ قرن ششم پیش از میلاد) در تاریخِ جهانی و ایرانِ نوین چهره‌ای برجسته است؛ بنیان‌گذارِ شاهنشاهی هخامنشی که قلمروی وسیعی را زیرِ فرمان آورد و دست‌کم در برخی منابعِ بین‌النهرینی و غربی به عنوانِ پدیدآورنده سیاست‌هایی چون بازگرداندن تبعیدیان یا مرمتِ معابد شناخته می‌شود. بااین‌حال، چنان‌که متونِ ادبی فارسی و پژوهش‌های شاهنامه‌شناسان نشان می‌دهند، نامِ «کوروش» آن‌گونه که امروز انتظار می‌رود، در شاهنامه به صورتِ صریح و مستقل حضور ندارد یا جایگاهِ برجسته‌ای نیافته است. فهمِ این پدیده برای مطالعاتِ تاریخی – ادبی حائز اهمیت است، چراکه نشان‌دهنده چگونگیِ شکل‌گیریِ حافظه تاریخی، عواملِ برجسته‌سازی یا حذف شخصیت‌ها و تعامل میان اسطوره و تاریخ در متن‌های حماسی است. روش این مطالعه ترکیبی است: بازخوانیِ…
عجیب‌ترین عکس‌های خبری چهل سال گذشته/ لحظاتی که تاریخ را متوقف کردند!
در جهانی که خبرها هر لحظه منتشر و فراموش می‌شوند، عکاسی خبری همچنان یکی از صادقانه‌ترین و تأثیرگذارترین ابزارهای روایت واقعیت است. به گزارش ایلنا، یک تصویر می‌تواند در کسری از ثانیه، رویدادی را ثبت کند که هزاران واژه قادر به توصیف آن نیستند. عکس خبری نه تنها لحظه را ماندگار می‌کند بلکه به سندی تاریخی بدل می‌شود که می‌تواند در برابر فراموشی، سانسور و تحریف مقاومت کند. رسانه‌ها در این میان نقش حیاتی دارند؛ آن‌ها با انتشار بی‌واسطه و دقیق تصاویر، میان مردم و حقیقت پلی می‌سازند. اگر خبرها می‌توانند تعبیر شوند، تصویرها اغلب گواه بی‌پیرایه‌ای از واقعیت‌اند. هر فریم ثبت‌شده توسط یک عکاس خبری، تلاشی است برای حفظ صداقت تاریخی و جلوگیری از بازنویسی حقیقت توسط قدرت‌ها و روایت‌های رسمی. به صورت کلی تمام رسانه‌های معتبر دنیا همواره به مقوله عکس و روایت‌های خبری نگاهی ویژه داشته‌اند. مردی در برابر تانک‌ها. یکی از عکس‌های ماندگار تاریخ معاصر گزارش «سی‌ان‌ان» با انتشار و توضیح یک عکس آغاز شده است. این یکی از نمادین‌ترین تصاویر تاریخ است: مردی ناشناس که در میانه میدان تیان‌آن‌من پکن، روبه‌روی صفی از تانک‌ها ایستاده و در برابر یک حکومت کامل ایستادگی می‌کند. «آرتور تسَنگ»، عکاس خبرگزاری رویترز، در سال ۱۹۸۹ از بالکن هتلی نزدیک میدان شاهد این صحنه بود. در آن لحظه، او هیچ تصوری از اهمیت و نمادگرایی این تصویر نداشت. او سال‌ها بعد در گفت‌وگو با روزنامه «South China Morning Post» گفت: وقتی شاتر را زدم، به ذهنم نرسید که «عجب عکس فوق‌العاده‌ای گرفتم»! موضوع این بود که نمی‌توانستی تأثیر آن تصویر…
