مجله سبک زندگی و لایف استایل در ایران

استاپارد که چهار بار برای نمایشنامه‌های «روزنکرانتس و گیلدنسترن مرده‌اند»، «مسافرت‌ها»، «چیز واقعی» و «ساحل آرمان‌شهر» جایزه تونی کسب کرده بود، چشم از جهان فرو بست. به گزارش ایسنا، استاپارد که در کودکی همزمان با سلطه نازی‌ها از چکسلواکی گریخته و نهایتاً در انگلستان ساکن شده بود، استاد مسلم زبان و به‌ویژه بازی‌های زبانی شناخته می‌شد. او با نوشتن برای تئاتر، سینما و رادیو، به موضوعاتی چون خیانت، سیاست و هویت پرداخت؛ هویتی که عمیقاً از تجربه شخصی‌اش در زیستن میان دو فرهنگ تأثیر گرفته بود. استاپارد با نمایشنامه «روزنکرانتس و گیلدنسترن مرده‌اند» در سال ۱۹۶۶ وارد صحنه تئاتر بریتانیا شد؛ اثری درباره دو شخصیت فرعی نمایشنامه «هملت» شکسپیر.  دنیس کندی، منتقد تئاتر، گفته بود: «گاهی نمایش‌های استاپارد به‌عنوان نمایش‌هایی هوشمندانه اما فاقد عمق، تعهد اجتماعی یا وزن عاطفی رد شده‌اند.» اما در نمایش‌های متأخرتر، از جمله «چیز واقعی» (۱۹۸۲) و «آرکادیا» (۱۹۹۳)، استاپارد بیش از پیش وارد قلمرو عاطفه شد؛ عاطفه‌ای که در کنار بازی‌های زبانی باشکوه او، ساختاری تازه به آثارش بخشید. نمایشنامه «روزنکرانتس و گیلدنسترن مرده‌اند» نخستین بار در جشنواره ادینبرو در ۱۹۶۶ نقدهای متفاوتی دریافت کرد، اما سپس توسط کمپانی تئاتر ملی در اولد ویک و بعد در برادوی اجرا شد؛ جایی که استاپارد در ۱۹۶۸ نخستین جایزه تونی خود را گرفت. او فیلمنامه اقتباس سینمایی این اثر را نیز نوشت؛ فیلمی که در سال ۱۹۹۰ شیر طلایی جشنواره ونیز را برد. در دهه ۱۹۷۰، استاپارد با آثاری چون «جهنده‌ها» (۱۹۷۲) و «مسافرت‌ها» (۱۹۷۴)، موفقیت چشمگیری به دست آورد. «مسافرت‌ها» در ۱۹۷۶ جایزه تونی گرفت. در…

کارگاه «بازیگری و انتقال تجربه» با رویکرد تحلیل جایگاه بازیگر و بازیگری و روایت تجربیات شامگاه شنبه ۸ آذرماه با حضور مهدی هاشمی بازیگر در جریان جشنواره جهانی فیلم فجر برگزار شد. به گزارش ایسنا، طبق گزارش رسیده، این بازیگر در ابتدای نشست بیان کرد: کسی که بازیگر می‌شود می‌گویند خاک صحنه خورده است. شخصی دکترای بازیگری گرفته بود پیش آل پاچینو می‌رود و می‌گوید من این همه درس خواندم، اما بازیگر نشدم او گفت برو بازی کن. کسی که می‌خواهد بوکس یاد بگیرد باید روی رینگ بیاید، یک مشت بزند و دو تا بخورد. پس باید در صحنه بازیگر شوید تنها گذراندن کلاس بازیگری کافی نیست. هاشمی مطرح کرد: در کلاس بازیگری می‌توانید یاد بگیرید که بدن باید نرم باشد تا وقتی روبه‌روی کارگردان قرار می‌گیرد با تمام استواری و نرمی تن کار انجام بدهید. با این حال در صحنه می‌فهمید چه باید کنید فیلمسازی هم همین گونه است تا چند فیلم کوتاه نسازید نمی‌فهمید باید در فیلم بلند چه کنید. این بازیگر درباره بهترین فیلمی که دیده است، گفت: من «رود سرخ» را خیلی دوست داشتم. «پدرخوانده»، «دونده ماراتن» و… هم فیلم‌های خوبی هستند. او گفت: آمریکا قبله بازیگری جهان است، در آنجا ابتدا بازیگران مهم هستند بعد فیلمسازان. آنقدر همه آنها خوب هستند که نمی‌توانم بگویم کدامشان خوب هستند یا کدام نه. حتی سیاهی لشکر آنها هم خوب هستند. هاشمی اظهار کرد: بازیگری یعنی شوق. بازیگر باید وجودش لبریز از شوق باشد. بعضی کلاس‌ها کاسبی هستند. اکثر کلاس‌ها نه آن دانش را دارند نه وقت می‌گذارند. شوق…

جودی دنچ بازیگر سرشناس بریتانیایی فاش کرد که به دلیل یک بیماری چشمی، دیگر نمی‌تواند هیچ‌کس را تشخیص بدهد. این بازیگر برنده اسکار پیش‌تر اعلام کرده بود که به «دژنراسیون ماکولای» وابسته به سن مبتلا شده است، بیماری که موجب تاری دید یا کاهش دید مرکزی می‌شود و در افراد بالای ۵۰ سال شایع است.  به گزارش ایسنا، این بازیگر در پاسخ به این که چرا دیگر زیاد مقابل دوربین ظاهر نمی‌شود، گفت: «دیگر نمی‌توانم چیزی ببینم. من می‌توانم خطوط کلی شما را ببینم و شما را خیلی خوب می‌شناسم. اما دیگر نمی‌توانم هیچ‌کس را تشخیص بدهم، نمی‌توانم تلویزیون ببینم، نمی‌توانم چیزی بخوانم.»  دنچ در سال ۲۰۱۲ به روزنامه دیلی میرور گفته بود که دیگر نمی‌تواند فیلمنامه‌های خودش را بخواند و پس از تشخیص بیماری، مجبور است از دوستان و خانواده کمک بگیرد.  او آن زمان گفته بود: «معمولاً دخترم، یا کارگزارم، یا یک دوست برایم متن را می‌خواند و راستش من این را دوست دارم، چون می‌نشینم و داستان را در ذهنم تصور می‌کنم. ناراحت‌کننده‌ترین بخش این است که در یک رستوران، در ساعات شب، نمی‌توانم چهره کسی را که با او شام می‌خورم ببینم.»  دنچ که یکی از بزرگ‌ترین بازیگران بریتانیا محسوب می‌شود، بیش از همه با نقش‌هایش در مجموعه فیلم‌های جیمز باند و نیز «شکسپیر عاشق» (۱۹۹۸) شناخته می‌شود.