توصیه‌هایی از سعدی، حافظ و فردوسی، به آزار نرساندن به دیگران
فرارو- سراسر ادبیات فارسی سرشار از توصیه‌هایی در باب آزارنرساندن به دیگران است. این مسئله تا آنجا پیش می‌رود که در دستگاه فکری بسیاری از شعرای ایرانی، آزار به دیگران، بزرگترین گناه قلمداد می‌شود. به گزارش فرارو، آزاررساندن به دیگران وجوه مختلفی دارد. در روزگاری که بی‌اعتنایی نسبت به سرنوشت جمعی هرروز بیشتر از دیروز به چشم می‌خورد، پربیراه نخواهد بود اگر گریزی داشته باشیم به ادبیات فارسی و بار دیگر به نگاهی که بزرگان ادبیات ایران به آزاررساندن داشته‌اند بیندازیم. مباش در پی آزار و هرچه خواهی کن آزاررساندن به دیگران تا حدی در ادبیات فارسی مورد نکوهش قرار گرفته است، که حافظ منتهای حکم اخلاقی‌اش را آزارنرساندن به دیگران می‌داند. او دراین‌باره می‌فرماید: مباش در پی آزار و هرچه خواهی کن که در طریقت ما غیر از این گناهی نیست البته که حافظ اولین شاعر ایرانی نیست که آزار را تا این پایه خلاف شان آدمیزاد می‌داند. بسیاری از ما در مدرسه، ابیاتی را در این باب خوانده‌ایم که: میازار موری که دانه‌کش است که جان دارد و جان شیرین خوش است بی‌آزاری را باید یکی از مهم‌ترین و محترم‌ترین خصایص اخلاقی آدمیزاد دانست. بیهوده نیست که این مفهوم پیوسته به‌عنوان یکی از پرتکرارترین مفاهیم در ادبیات فارسی مورد بررسی قرار گرفته است. بعید به‌نظر می‌رسد که با رجوع به دیوان شعر هر شاعری در ایران با ابیاتی در این باب برخورد نکنیم. سعدی در فرازی در بوستان در این مورد چنین می‌نویسد که: من آن مورم که در پایم بمالند نه زنبورم که از دستم بنالند کجا…
بلاگرِ ایرانی نیازمند قانونِ چینی؟!
به گزارش ایسنا، در حالی که دولت چین تصمیم گرفته از این پس تنها دارندگان مدارک دانشگاهی، اجازه تولید محتوا درباره موضوعات تخصصی در فضای مجازی را داشته باشند، در ایران تقریباً هیچ حد و مرزی برای این کار وجود ندارد. اینجا، هرکسی با یک گوشی، میکروفون و چند جمله قصار می‌تواند در نقش کارشناس، روان‌شناس یا حتی پزشک ظاهر شود؛ بی‌آن‌که مسئولیت گفته‌هایش را برعهده بگیرد. مهم‌ترین رکن در چنین فضایی «دیده شدن» و صرفا رعایت الگوریتم‌هایی برای وایرال شدن است؛ در واقع هرچه واکنش و بازدید بیشتر باشد، محتوا موفق‌تر تلقی می‌شود. این نوع تولید محتوا که معمولا با اقبال کاربران مواجه می‌شود، باعث رشد محتواهای بی‌پایه و اساس شده؛ الگویی که مشابه یک ویروس صرفا تکثیر می‌شود و خروجی محتوایی است که نه با هدف آگاهی‌بخشی، بلکه صرفاً برای رقابت با سایر صفحه‌های مجازی ساخته می‌شود. صحبت درباره بلاگرها و اینفلوئنسرهایی که دیگر می‌توان از آنها با عنوان یک پدیده یاد کرد، موضوعی گسترده است که ایسنا هم در گزارش‌هایی به آنها، عطشی که برای دیده شدن دارند و محتواهای بی‌ارزشی که تولید می‌کنند پرداخته است. همان‌هایی که با عنوان «بلاگر سبک زندگی» و به واسطه موقعیت‌هایی مانند ازدواج یا بچه‌دار شدن به یکباره مطرح شدند، بر موجی از تولید محتوای زرد سوار شده و تا جایی که توانستند از این محل درآمدزایی کردند. تغییر سناریو از خرید جهیزیه به طرحواره‌های روانشناختی! اما حالا دیگر به جای نمایش جهیزیه، تهیه ولاگ سفر و ماجرای به دنیا آمدن بچه، نوبت به جملات سنگین و واژه‌های تخصصی رسیده است. آنچه لازم…
داوود پیرنیا: موسیقی‌دان نه‌چندان بزرگی که موسیقی ایران را زیر و رو کرد
پیرنیا باوجوداینکه شخصا موسیقی‌دان برجسته‌ای نبود، اما به‌سبب فعالیت‌هایی که در این حوزه داشت به یکی از مهم‌ترین چهره‌های موسیقی معاصر ایران بدل شد. فرارو- نام برنامه رادیویی «گل‌ها» برای بسیاری از مردم ایران نام آشنایی است. فارغ‌ازاینکه این برنامه را شنیده باشیم یا نه، باید توجه داشت که گل‌ها یکی از مهم‌ترین برنامه‌های موسیقی در تاریخ ایران به شمار می‌رود. به گزارش فرارو، داوود پیرنیا با بنیان‌گذاری برنامه گل‌ها، به یکی از چهره‌های مهم موسیقی ایران در سال‌های پیش‌از انقلاب 57 بدل شد. از داوود پیرنیا تحت عناوینی مانند حقوق‌دان و موسیقی‌دان یاد می‌شود؛ پربیراه نخواهد بود اگر مهم‌ترین اقدام موسیقایی او را با برنامه رادیویی گل‌ها مرتبط بدانیم. موسیقی‌دان نه‌چندان بزرگی که موسیقی ایران را زیرورو کرد نوع مواجهه عموم مردم ایران را با موسیقی و شعر، می‌توان به پیش و پس‌از برنامه گل‌ها تقسیم کرد. با پخش برنامه گل‌ها از رادیو، تعداد زیادی از موسیقی‌دانان برجسته ایران، با اجرای موسیقی‌های خود، تاثیر شگفتی بر سلایق موسیقایی زمانه‌شان داشتند. گل‌ها نه‌تنها سلیقه موسیقایی مردم را ارتقا داد، بلکه با اتکا به ادبیات فارسی، بخش زیادی از جامعه ایران را با ادبیات نیز آشتی داد. در این برنامه علاوه‌بر اجرای موسیقی زنده توسط بسیاری از هنرمندان ترازاول موسیقی ایران، تعداد زیادی از استادان ادبیات هم به شعرخوانی و شرح اشعار ادبیات فارسی برای عموم مردم پرداختند. این برنامه به همت داوود پیرنیا تولید و منتشر شد. پیرنیا به‌نوعی از نسل رجال سیاسی مهم قاجار بود. مادر او دختر «احمدخان علاالدوله» و پدرش از روشنفکران دوره قاجار در ایران بود.…
