مجله سبک زندگی و لایف استایل در ایران

با این که بسیاری ریاحی را با بازی در سریال‌های پرطرفداری مثل پدر سالار، پس از باران، شب دهم و یوسف پیامبر به خاطر دارند، اما این بازیگر کارنامه متنوعی هم در سینمای ایران دارد. این روزها با پخش مجدد سریال یوسف پیامبر(ع) مردم بازی‌های کتایون ریاحی در سینما و تلویزیون را در ذهن مرور می‌کنند. در ۲۳ شهریور ۱۳۶۷ سینماهای تهران با نمایش فیلم پاییزان ساخته رسول صدر عاملی چهره جدیدی به تماشاگران فیلم‌های ایران معرفی کردند. با این که بسیاری ریاحی را با بازی در سریال‌های پرطرفداری مثل پدر سالار، پس از باران، شب دهم و یوسف پیامبر به خاطر دارند، اما این بازیگر کارنامه متنوعی هم در سینمای ایران دارد. فیلم‌های خاطره انگیر کارنامه کتایون ریاحی را با هم مرور می کنیم.  

فرارو- در طول تاریخ نویسندگان زیادی بوده‌اند که همه آثار آن‌ها یا لااقل بخشی از آثارشان از دست رفته است. همچنین تعداد کتاب‌های مهمی که هرگز نویسنده‌های اصلی آن‌ها مشخص نشده نیز کم نیست. به گزارش فرارو، آثار نوشتاری نقش مهم را در تاریخ و فرهنگ جوامع مختلف داشته‌اند. از زمانی که بشر شروع به نوشتن افکارش کرد، در گوشه‌وکنار عالم، آثاری خلق شد که بسیاری از آن‌ها در ادامه زمینه‌ساز شکل‌گیری فرهنگ‌های مختلف شدند. اما همه این آثار به یک اندازه خوش‌اقبال نبودند و در بسیاری از مواقع، سرنوشت‌ عجیبی را تجربه کردند. کتاب‌های بدون نویسنده در بیشتر کشورهای جهان که در آن‌ها نگارش وجود داشته است، آثاری وجود دارد که نویسندگان آن‌ها مشخص نیستند. در این بین سهم بعضی از ملت‌ها بیشتر و سهم بعضی از آن‌ها کمتر بوده است. هزار و یک شب هزار و یک شب مجموعه‌ای از داستان‌های کهن شرقی است که نویسنده یا گردآورنده اصلی آن شناخته‌شده نیست. این اثر در طی قرن‌ها از دل روایت‌های شفاهی، داستان‌های ایرانی، هندی، عربی و بعدها اسلامی شکل گرفته و به‌تدریج به صورت مجموعه‌ای واحد درآمده است. داستان‌های هزار و یک شب در بغداد که از مراکز حکومت ایران باستان بوده است روایت می‌شوند. خداینامه خدای‌نامه یکی از مهم‌ترین منابع روایی ایران پیش از اسلام است که نویسنده آن مشخص نیست. این اثر در اواخر دوره ساسانی و به زبان پهلوی نوشته شده و مجموعه‌ای از تاریخ، اسطوره و افسانه‌های پادشاهان و پهلوانان ایران باستان را در بر می‌گیرد. گیلگمش حماسه گیلگمش نیز یکی دیگر از کهن‌ترین…

فرارو- این شاهکار رنسانسی، که میان علم، کمال‌گرایی و تجربه‌های فنی داوینچی شکل گرفت، با وجود فرسایش زمان، هنوز به‌عنوان نمادی از نبوغ انسانی و بیانگر پیوند میان ایمان و خرد شناخته می‌شود. به گزارش فرارو به نقل از آرت نیوز، اثر «شام آخر» (۱۴۹۵ تا ۱۴۹۸ میلادی) که پس از «مونالیزا» دومین شاهکار بزرگ لئوناردو داوینچی به شمار می‌رود، نه‌تنها به‌دلیل عظمت هنری خود، بلکه به‌واسطه وضعیت فرسوده‌اش نیز شهرت یافته است. امروزه جزئیات این نقاشی به سختی قابل تشخیص‌اند و آنچه باقی مانده، همچون شبحی از شکوه اولیه‌اش است؛ تصویری که در مرز میان نابودی و بقا معلق مانده است. شاید بتوان گفت این اثر قربانی نبوغ خالق خود شد؛ هنرمندی که از پذیرش محدودیت‌های فنی سر باز زد و همین سرکشی، شاهکارش را به مرز نابودی کشاند. نبوغ بی‌مرز داوینچی در دوران رنسانس، زمانی که مرز میان علم و هنر هنوز به‌روشنی امروز مشخص نبود، داوینچی (۱۴۵۲–۱۵۱۹) چهره‌ای یگانه به شمار می‌رفت. او در ده‌ها دفتر یادداشت، هزاران طرح و نوشته درباره کالبدشناسی، نجوم، گیاه‌شناسی، نقشه‌نگاری و دیرینه‌شناسی ثبت کرد و حتی طرح‌هایی از ماشین‌های پرنده، زیردریایی، تانک و سلاح‌های مدرن ارائه داد؛ طرح‌هایی که قرن‌ها جلوتر از زمان خود بودند. اگرچه این پژوهش‌های علمی به شکوفایی هنر او کمک کردند، اما حجم انبوهشان نشان می‌دهد که شاید علاقه اصلی داوینچی بیش از نقاشی، به علم بوده است؛ گمانه‌ای که با فهرست طولانی آثار ناتمام او تقویت می‌شود. با این حال، در مورد «شام آخر»، نابودی اثر نه به‌دلیل بی‌میلی او، بلکه نتیجه روش تجربی و غیرمتعارفی…